De Britse prins Phillip is dood. De echtgenoot van verreweg de machtigste monarch ter wereld werd 99 jaar oud. Triest natuurlijk voor familieleden en vrienden. Maar tegelijkertijd heeft de beste man een goed leven gehad. Of liever gezegd: een leven dat niet veel voor of na hem zullen hebben. Geboren als rechthebbende op de Griekse en Deense troon en getrouwd met de Britse koninklijke clan, hoefde Philip niets te doen en kreeg hij toch zóveel. Zijn eeuw stond in het teken van puissante rijkdom en een onverklaarbare voorkeurspositie. Waar zijn rijk uit elkaar viel, zijn land verdeeld raakte en veel van zijn onderdanen getekend door aanhoudende economische depressie, leefde Philip in pracht en praal. Nieuws van zijn overlijden duwt berichten over meer dan 110.000 Britse Coronadoden van de voorpagina’s en het leed van een veelvoud anderen die alles verloren in de crisis. De lofuitingen in de Britse media, maar ook in ons eigen nieuws, zijn in dat licht overdreven, ongerechtvaardigd, om niet te zeggen ongepast.
Philip vertegenwoordigde een uitstervend systeem van ongelijkheid waarin één familie beslist over honderden miljoenen anderen in het Verenigd Koninkrijk en de Commonwealth. Vanwege hun afkomst. Is dat – ongelijkheid – niet precies waar alle juichende commentatoren normaal zo luid over tekeer gaan?
Philip was ook niet de ideale kandidaat voor het ceremoniële deel van zijn koninklijke ambt, zoals vandaag in de pers wordt beweerd. The Crown, de populaire Netflix-serie over de Windsor-familie, is dichter bij de waarheid dan velen je willen laten geloven. Philip was onhandelbaar en vooral niet zonder controverse. In zijn biografie op Wikipedia vind je maar liefst 100 voorbeelden van pijnlijke uitglijers van de prins – van racistische grapjes tegen de nieuwe heersers in voormalige koloniën tot schunnige opmerkingen die diplomatieke verhoudingen met bevriende staten op scherp zetten. In dat opzicht leverde de prins Downing Street eerder extra werk op dan dat hij voor een kroonbonus zorgde.
Niets dan goeds over de doden, maar kunnen we op zijn minst hun leven bekritiseren en alles waar zij voor stonden – of in ieder geval de dood van de prins in (democratisch) perspectief zetten?
Het koninklijk Huis is voor Nederland een prachtig maatschappelijk en cultureel bezit van ins allemaal.
Er zijn heel veel Nederlanders die het niet graag zouden zien verdwijnen.
Wat ze persoonlijk opmaken is per Nederlander minder dan een euro per jaar.
Er zijn ook veel voetbal liefhebbers met knotsen van stadions en miljoenen die uitgegeven worden voor de beste spelers.
Die hele voetbal met al die subsidies en beveiliging kost veel meer dan het Koninklijk Huis.
Dat is ook nog eens veel meer dan een speeltje, maar een goed element voor de Nederlandse industrie en handel.
Bovendien heeft ons volk een soort vader des vaderlands voor tijden als we dat moreel nodig zullen krijgen.
Niet voor niets riep het volk in tijd van nood steeds weer om Oranje, omdat de patriotten onbetrouwbaar waren en als angsthazen het land dreigden te verpatsen aan vijandige landen.
John
De Oranjes werden op de vlucht zijnde door de patriotten tegengehouden bij Goejanverwellesluis. Wilhelmientje had de oranje-bezittingen al ruim van te voren naar het UK laten verschepen en na het onmogelijk worden van de verdediging van Fort Holland vluchtte zij met de familie naar UK om daar af en toe een toespraak via de radio te doen. Bernhard vluchtte naar Zeeland en uiteindelijk ook naar UK. Juultje kwam in Canada terecht met de kinders. Bernhard had de tijd van zijn leven in Londen met leuke vriendinnen en leuke dingen te doen zonder controle.
Door de vlucht van de koningin hadden de vrijspel om een eigen bestuur in te richten. Met fatale gevolgen. Elders bleven de koningen nog lang bovenaan staan en remden zo de Duitschers in hun waanideeen.
#john
Wat een vreemde reactie van John. Geheel buiten de werkelijkheid.