Als ik van een collega te horen krijg dat men op tv openlijk vertelt dat het DNA van de koning veilig gesteld zou moeten worden, dan denk ik: “Zou het dan eindelijk bij de natie doordringen, dat zelfs het koninghuis niet vanzelfsprekend is?”
Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik als elf jarige de geschiedenislessen volgde. Ademloos luisteren naar de meester die machtige verhalen vertelde van helden en oorlogen. Ik denk hierbij aan mijn, met oranje doordrenkte, geschiedenisboekje uit de zesde klas. Willem van Oranje werd doodgeschoten. Dat vonden we niet leuk en als de meester het verhaal nog eens vertelde dan hoopte ik dat het nu wel anders af zou lopen. En laten we eerlijk zijn; in die tijd was het ook geen slimme zet van die Balthasar. Bovendien is hij er zelf ook niet veel wijzer van geworden. Ik kan me uit het schoolboekje ook nog wel herinneren dat a passant beschreven werd dat van Oldebarneveldt raadspensionaris was en onthoofd werd, wist ik veel. En dat Hugo de Groot een groot intellectueel was en in een boekenkist Slot Loevestein uitvluchtte. Maar dat hij gevangen gezet werd door een broer van Willem van Oranje, Maurits genaamd, dat stond er bij mijn boekje niet in. En er stond ook niet in dat er zelfs in 1919 voor de 40e keer ( ! ) een boek van de Groot in herdruk kwam en dat door de vroegtijdige dood van deze intellectueel, ons misschien heel veel mooie ideeën bijvoorbeeld over territoriale wateren onthouden is. Dat diezelfde Maurits nooit getrouwd is geweest en alleen maar bastaard kinderen had, dat werd mijn tere kinderzieltje ook bespaard. En dat hij op zijn sterfbed zijn halfbroer Frederik dreigde te onterven als deze niet zou trouwen, las ik ook pas later. Dat kwam de Oranjes trouwens achteraf goed uit, want daardoor is WillemII (kind van Frederik en Amalia) wettig erfgenaam geworden. Frederik had er namelijk lekker op los geleefd en daar een behoorlijke niet wettige kinderschaar aan over gehouden. Waar heb ik dat trouwens meer gehoord ?Willem II begreep dat je als stadhouder in vredestijd niet veel te vertellen had en daarom was hij een groot voorstander van oorlog. Dat was toen immers de manier om landje te pikken. Hij is op de leeftijd van 26 jaar gestorven naar verluidt door kinderpokken. Zijn moeder Amalia van Solms, hoefde zich in ieder geval niet te vervelen, zij was tot op hoge leeftijd bezig haar kleinkinderen aan goede banen en hoge posities te helpen. Zouden al die kinderen ook prinsen, prinsessen, baronnen en baronessen geheten hebben, vraag ik mij af. Want dan kom je in geval van nood vast aan een leuke baan. Ik moest opeens denken aan een gesprek dat ik opving over een bruiloft van de Koninklijke familie. De toen nog onbekende bruid had gesolliciteerd bij een damesblad, dat haar vervolgens niet had aangenomen. De achteraf reactie van de redactie laat zich raden: “Jammer dat we haar niet aangenomen hebben, dat zou goede reclame geweest zijn…”
Willem III viel op 24 jarige leeftijd in Hampton Court van zijn paard. Door een molshoop nota bene ! Ook hier werd, net als bij Rene Chalon, een neef blij gemaakt met de erfenis. Dit keer Johan Willem Friso, let wel: de Friese tak. Maar Frederik I, koning van pruisen, vocht de erfenis en vooral de titel, juridisch aan. En uiteindelijk in 1732 ontstond er een regeling waarbij Frederik én Johan Friso zich beiden prins van Oranje mochten noemen. Zelfs Willem II, de laatste keizer van Duitsland voerde in 1918 deze titel nog. Ik zou haast zeggen: “ Wil de echte Willem opstaan.”