Ik zat in mijn zeer jonge jaren op een katholieke lagere school in Breda. De Christus Koningschool voor wie geinteresseerd is.
Hoewel de katholieken, niet veel ophadden met de protestante oranjes, waren zij wel erg gesteld op gezag en sprookjes. (Zie hype rond het conclaaf in Rome)
Dus was er elke koninginnedag een aubade van geselecteerde schoolkinderen (6 tot 12 jaar) aan de koningin op de Grote Markt van de stad.
De burgemeester (toen nog echt rechtstreeks benoemd door hogere machten) stond op het bordes om de gelukswensen aan de vorstin in ontvangst te nemen.
Wat waren wij trots om geselecteerd te zijn om daar op de markt te mogen zingen.
Wekenlang al gerepeteerd op school.
Mijn moeder ook trots, want zingen voor de koningin had zij nog nooit gedaan.
Zo word je in de fuik gelokt van :
1 Het respect voor gezag (Sociologen spreken liever van macht)
2 Het feit dat het koningshuis een belangrijk en uniek fenomeen is dat je wordt geacht te koesteren en te eren.
3 De gedachte dat de koningin het beste met je voor heeft.
4 Het idee dat Nederland niets kan zonder vorstenhuis.
5 De gedachte dat de hele welvaart te danken is aan de oranjes.
Enz. Enz.
Kortom we mochten op onze blote knieen danken dat wij als kindertjes voor de burgemeester als van de vorstin mochten zingen. Werd ons kinderen verteld.
Nog altijd en nu opnieuw sterker dan normaal worden kinderen gebruikt om hun trouw te tonen aan iets dat zij niet kunnen bevatten.
Wij doen daaraan niet mee. Wij gaan kinderen niet vragen om in het wit gekleed te gaan op 30 april.
Wij gebruiken kinderen niet, zoals dat WA en Max dat doen met hun schatjes op het strand en in de sneeuw .
Wij gebruiken kinderen niet, zoals de bond van oranjeverenigingen jaar in jaar uit doet.
Wij laten kinderen in hun waarde, zonder (verholen) indoctrinatie.
Ik roep u op om deze boodschap onder de aandacht te brengen van de voorzitter van de oranjevereniging in uw gemeente. (Wedden dat die in de gemeentegids te vinden is?)
Anjo Clement
(ex. Katholiek en vz. Van het NRG)