Zomaar een verhaaltje uit 2010.
Column door Liam Willens
Ik vond het jammer dat hij moest verhuizen, mijn buurman die al 16 jaar naast me woont. Het was bovendien een vernederende situatie. Zijn houten keukenstoelen stonden naast de grijze vuilniszakken, die half geleund stonden tegen zijn kartonnen koffers, waar hij ooit een mooie reis mee naar België gemaakt had. Het druppelde ook nog eens gestaag uit de hemel en deed één van de koffers doorbuigen van het water. Maar zijn geld was op, hij had nog wel geprobeerd een lening te krijgen, maar de banken waren onverbiddelijk geweest. Meneer kreeg geen krediet omdat hij op geen enkele manier nog kans maakte om ooit het geld terug te betalen. Een ontluisterende vertoning. Zijn opvang in het Leger des Heils was al geregeld en langzaam, alsof hij het nog even uit wou stellen, stapte hij in het busje van zijn neef. Hij keek niet meer om.
Een trouwe onderdaan van de koningin.
Want discussies over dat onderwerp, heb ik genoeg met hem gehad. Mijn buurman met een pilsje in zijn hand en ik met mijn wijsvinger in zijn richting. Soms schreeuwden we naar elkaar, want we konden het op dat gebied nooit eens worden. Hij vond het democratisch dat Beatrix op de troon zat ( ze zat er immers al zo lang) . En ik, als republikein, kon hem niet aan het verstand brengen dat het democratisch is als je als staatshoofd gekozen wordt. Als hij dan weer eens geen geld had om zijn pilsje te kopen, dan prikkelde ik hem, door te zeggen: “ Ga lekker bij Beatrix langs, die geeft je vast wel een kratje.” Maar het kwartje viel nooit, nee, Beatrix was zijn favoriet.
Maxima vond hij al een stuk minder; “ Een echte kattenkop.” zei hij over haar en dat vond ik dan weer een mooie gelegenheid om te vertellen over haar juwelen. Ze kocht immers ooit bij veiling huis Christie’s juwelen ter waarde van 51.400 euro’s. Ze mag toch ook wat hebben ? “ repliceerde hij dan. Dat vond ik ook en die 51.400 euro zal eenmalig geweest zijn, de andere keren dat zij veel meer geld over de balk smijt, zullen wij niet weten, daar zorgt de handig bedachte media code wel voor. Van haar schoonmoeder zal Maxima de zuinigheid niet leren, die heeft jarenlang een hele bevolking mee laten betalen aan haar plezierjacht. Persoonlijk zou ik me doodschamen om mijn eigen jacht door een ander te laten betalen. Maar de koningin had er geen enkele moeite mee. Zij liet zelfs de Marine opdraven om voor 326.000 euro per twee jaar haar eigen plezier vaartuig op te kalefateren. En dit deed ze dus al vijftig jaar. Voor het volk heeft de boot totaal geen meerwaarde, want zodra mevrouw zich in de haven van Muiden begeeft, is het verboden foto’s te maken. Feit is dus dat wij geen foto’s mogen maken van de koningin die, in een door onszelf onderhouden boot, vaart.
Tegen mijn buurman zei ik dan: “ De mediacode is ondemocratisch. Een land als Nederland zou persvrijheid moeten hebben.” Maar mijn buurman zei dan : “Ach laat ze toch, een beetje stiekem mag op dat niveau, ze zijn niet anders gewend. “ Dat vond ik uiteraard ook ( van dat stiekem dan )maar ik was het verder niet met hem eens en dan stonden we weer flink te debatteren tegenover elkaar en later maakten we het dan weer goed met een borrel.
Maar het afgelopen jaar was hij iets minder koningsgezind. Dat kwam zo; ik klopte op zijn raam met een roddelblad in mijn handen waarin stond dat Prins Willem Alexander en Maxima een buitenhuis zouden laten bouwen in Mozambique, zover mogelijk bij Nederland vandaan. In het artikel stond dat ze dan in de buurt van de arme bevolking aldaar hun luizenleven voort zouden zetten. De reisjes erheen op kosten van de belasting betaler, nog buiten beschouwing gelaten, zou het een kostbare onderneming worden. En toen kwam het eerste barstje in zijn altijd koninklijk gezinde masker, want hij zei: “ Kom eens met wat nieuws “. Ik vond dat een aanmoediging om verder voor te lezen en ik las : “ Het huis in Machangulo wordt extra beveiligd met een directe weg naar het strand waar geen anderen mensen kunnen komen, ook de plaatselijke bevolking niet.
“ Jammer dat het land waar zij hun exorbitante salaris van krijgen in een crisis zit.“ was het enige dat hij kwijt wilde. Maar drie dagen later klopte hij met een opgerolde Prive op mijn raam. “Jij met je Mozambique” zei hij, “ wat dacht je van Patagonië ? “ “Oké één- één, “ zei ik “ vertel… “. En toen bleek dat mijn koninklijk gezinde buurman zijn huiswerk gedaan had. Maxima en prins Willem Alexander hadden hun in aanbouwzijnde huis in Mozambique nog niet moeten verkopen of ze gingen zich alweer oriënteren op grond in Argentinië, ook lekker ver bij de Nederlanders vandaan. Alexander en Maxima kochten al eerder een ranch in dat land en nu waren ze volgens het roddelblad, met een makelaar bezig percelen te kopen in het dorpje Villa La Angostura ter waarde van plus minus 2,5 miljoen euro. “ En dan staan daar nog niet eens hun villa’s op, ach ze vervelen zich dood en weten niet wat ze met al dat geld moeten. “ zei hij tot slot.
Ik heb hem een paar keer bezocht in zijn kamertje van vier bij vier bij het leger des heils, hij wordt goed verzorgt daar niet van. Maar ik durfde hem toch niet te vertellen dat prins Willem en Maxima er eigenlijk voorlopig nog een vakantie woning bij hebben, namelijk in Griekenland.