Onlangs las je hier een betoog van journalist John Jansen van Galen om het Prins Bernhard Cultuurfonds te hernoemen naar het Gerrit van der Veen Cultuurfonds.
Hij vond de bekroonde beeldhouwer en verzetsheld beter passen bij de culturele doelstellingen van het fonds dan een bewezen oplichter.
Het stuk maakte veel los. Daarom hier een korte follow-up.
Discussie over naam gecensureerd
Oorspronkelijk schreef Jansen van Galen het artikel in opdracht van de kunstenaar Robbert de Bakker voor het ‘Veenkoloniaal Wereldtijdschrift’.Een eenmalige uitgave die als catalogus diende bij de tentoonstelling ‘Portretten & Ander Ongemak‘ van de kunstenares Carole van Wees en in het Veenkoloniaal Museum gepubliceerd zou worden.
Daar stak Hendrik Hachmer – de museumdirecteur – echter een stokje voor. Hij dreigde subsidie voor de catalogus in te trekken wanneer het stuk over Prins Bernhard erin zou komen. Zijn verklaring: ‘Wij zijn politiek neutraal’.
Wie Hachmer googlet komt al vrij snel op een foto waarop hij amicaal het koningspaar begeleidt, zo merkte Dagblad van het Noorden journalist Eric Nederkoorn op in zijn artikel: Pleegt het Veenkoloniaal Museum censuur?
Opiniekrant Argus en het Republikeins Genootschap publiceerden het stuk alsnog.
Nederlands Cultuurfonds?
Behalve veel steunbetuigingen, kwamen er ook suggesties om de naam van het fonds te veranderen in een neutraler klinkende versie.
Zoals onder andere uitgever en publicist Reinjan Mulder: “..al zou ik persoonlijk meer voor Nederlands of Nationaal Cultuurfonds voelen. Niet iedereen zal zich de komende eeuwen waarschijnlijk met Van der Veen willen associeren.”
Lastig collecteren met zo’n naam
Op de RG Facebook oppert iemand dat een Oranje geld zou aantrekken – met andere woorden: door Prins Bernhard in de naam van het cultuurfonds komen er meer donaties binnen. Een collectant voor het Cultuurfonds weerspreekt dat in opiniekrant Argus:
‘Vaak voel ik me genoodzaakt om uit te leggen dat het fonds wel goed werk doet, maar helaas een foute naam heeft,’ reageert Francine Bardoel op het pleidooi om het Prins Bernhard Cultuurfonds een minder beladen naam te geven.”
Bardoel trekt jaarlijks rammelend met de collectebus langs de deuren, maar heeft ‘grote moeite’ om de naam van het fonds hardop uit te spreken. Helaas móet ze wel, want als ze zegt dat ze ‘voor het cultuurfonds’ komt, kijkt zelfs de meest gulle gever haar wazig aan.
‘Ik ben een uitgesproken feministe, maar doordat ik collecteer voor het fonds, lijkt het alsof ik goedkeuring geef aan mannen die het soort gedrag als dat van de prins vertonen.’
Leuk dat jullie mijn comment gebruiken in een artikel van jullie. De ervaringen van de collectantes onderschrijven de controversiële naam. Goed beschouwd zou geen enkel fonds, plein, laan of prijs of iets dergelijks gehangen moeten worden aan een persoon. De geschiedenis heeft ons geleerd dat de werkelijkheid door nieuwe feiten of inzichten zomaar om kan slaan. Om verdere ellende te voorkomen zou dit per wet geregeld moeten worden. Tenzij, en gelukkig is dit in het geval van het PBC fonds niet het geval, de naamgever het fonds geheel zelfstandig zonder bijdrage van andere of op onjuiste wijze verkregen financiën, financiert.
Prins Bernhard een bewezen oplichter. Strikt genomen klopt dat niet helemaal. Hij was een verdachte, hij is er nooit voor veroordeeld. Dat laatste gebeurt immers een prins der Nederlanden niet, dat is voorbehouden aan het klootjesvolk.
Het Veenkoloniaal Wereldtijdschrift, naar een idee van collega-kunstenaar Robbert de Bakker, zou samen met de opiniërende stukken en interviews als catalogus voor mijn tentoonstelling dienen.
De krant zou in eigen beheer gedrukt worden zonder subsidie en verspreid worden via het museum. Voor het ter perse gaan gaf de directeur aan dat hij geen discussie wilde over de naamgeving van het Prins Bernhard Cultuur Fonds en niet akkoord ging met het publiceren van het gewraakte essay van John Jansen van Galen. De krant zou bij publicatie van het stuk niet via het museum in roulatie gebracht mogen worden.
Gezien mijn verbintenis met het museum en het feit dat het wereldtijdschrift een wezenlijk onderdeel van mijn tentoonstelling is, heb ik onder protest akkoord moeten gaan met de gecensureerde vorm van de krant. Mijn tentoonstelling moest door, ik had er bijna twee jaar aan gewerkt. Zonder distributie middels het museum had de krant geen verspreidingsmogelijkheid en zou al het werk voor niets geweest zijn.
HOE EEN MUSEUMDIRECTEUR ZIJN KONINKLIJK LINTJE DREIGDE MIS TE LOPEN….of…hoe een museumdirecteur een tentoonstelling castreerde én het Wereldtijdschrift degradeerde tot een doorsnee catalogus.
-Hoe hij een hoofdartikel van John Jansen van Galen zonder gelezen te hebben verbood.
-Hoe hij op Facebook, diep in de nacht de meest ordinaire scheldpartijen produceerde.
-Hoe hij de kunstenaar van Wees chanteerde én uitspraken op Facebook fantaseerde uit haar naam (valsheid in geschrifte?).
-Hoe hij op zijn onfatsoenlijke wijze de Kunsten – Het Vrije Woord- vermoorde.
– Hoe hij, als hij het wél gelezen had, er zijn voordeel mee had kunnen doen, een museumdirecteur waardig! Stond hij ook nog eens in de zaak Prins B. aan de goede kant van de lijn.
-Hoe beledigend voor de exposant deze onhandige regent, die haar pracht expositie de nek omdraaide, zijn medewerkers vals voorlichtte over de brief van Rudie Kagie; ” Laat de Veendammers ZELF oordelen over de zaak B”. Dus niet zoals de directeur stemming maakte alsof Kagie de Noorderlingen achterlijk zou vinden (schande!).
-Het kwaliteitsartikel van John Jansen van Galen zou een aanwinst voor het museum moeten zijn! Overigens een groot bravo voor Rudie Kagie, die solidair zijn artikel, -een interview met de directeur- terugtrok!
– Leve de Vrijheid van Drukpers, Leve de Vrije Kunsten én weg met de Kunstfondsen uit naam van Koning, Keizer en Admiraal..! Maar zeker een non-valeur als Prins B. hoort op de mestvaalt van de geschiedenis!
Ach, hoe Robbert de Bakker door slechts Googelen mijn naam te grabbel wilde gooien. Ja Robbert en Kagie, het deed pijn me zo te zeik te zetten, omdat pa zaliger vanaf 1943 ondergedoken heeft gezeten, Gevochten heeft voor jou, Kagie’s en mijn (pers)vrijheid. In 1944 werd verraden en martelingen doorstond. Ma bij Crackstate in Heerenveen stond en Duitsers zeiden ‘ Ein zwei Tagen ist er zuhause’.Ja, ja.. Dat lintje hoef ik niet Robbert. Ik weet hoe in de oorlog de vork in de steel zat, Hoe mensen zijn verraden en in de steek gelaten. Genoeg over gehoord, maar werk ( lees museum) en privé hou ik graag gescheiden. , Ik ben zoon van een vader die gillend midden in de nacht, door een oorlogstrauma mij wakker hield, maar tja dat doet niet ter zake bij ‘onderzoeksjournalisten Kagie en Robbert. Echte helden komen naar Veendam, geven me een hand, Zwak dat je me zelf eind 2018 nog in de zeik wilt zetten…Ja ik ben een nachtmens daarom reageer ik graag s’ avonds. O ja ik had het artikel gelezen en vond dat privé en werk gescheiden moesten blijven. O ja heb ik ergens geschreven dat Kagie noordelingen achterlijk zou vinden.? De groeten Robbert, kom gewoon eens langs en sta niet langs de zijlijn te schelden.
Veurtréffelijk gesproken, Robbert de Bakker!